عشق واژه ای آشنا اما غریب.
آشنا چون همه این کلمه را می شناسند و هر کس به نوعی با این واژه خاطراتی خوب را با پایانی غم انگیز گذرانده اند.
غریب چون هیچکس معنای اصلی این واژه را نمی داند.
عشق کلمه ای است با ظاهری زشت اما باطنی زیبا. کلمه ای است که معنای اصلی و واقعی آن قشنگ و زیبا است اما همه معنای اصلی آن را فراموش کرده اند و این کلمه با این باطن زیبا را به کلمه ای با ظاهر بد می شناسند.
از هر فردی که در این مورد بپرسید یک جواب میگیرید با دلایل مختلف. تمامی دلایل در یک نقطه مشترک اند. ترک کردن و خیانت چیز هایی است که میشنوید از همه که باعث ایجاد زخمی می شوند به نام جدایی. زخمی که هیچگاه خوب نمی شود و تا پایان عمر با آدم می ماند و گاهی اوقات می سوزد و آدم را به یاد گذشته می اندازد. زخمی که در جان و روح و خاطرات آدمی می نشیند نه در پوست و استخوان. زخمی که هیچ مرحمی ندارد. زخمی که باعث عفونت نمی شود اما در بعضی مواقع باعث جنون و دیوانگی و حتی مرگ می شود.
ای کاش هیچگاه این کلمه٬ این واژه ی زیبا معنای اصلی خویش را از دست نمی داد.
به امید آن روز که دوباره معنای اصلی خود را باز یابد.
ای نام تو بهترین سر آغاز . . . . . . . . . . بی نام تو نامه کی کنم باز
سلام٬ سلامی چو بوی خوش آشنایی٬ سلامی به گرمای خورشید.
اولین بارم هست که وبلاگ نویسی می کنم. امیدوارم که روز های خوبی را در کنار شما داشته باشم و بتوانم از شما چیز هایی را ید بگیرم و همچنین مطالبم برایتان جالب باشد وخوشتان بیاید.
همچنین امیدوارم که در این راه کمکم کنید تا بتوانم یک وبلاگ زیبا را درست کنم با کمک شما دوستان.